Месяц чырвоны, як кроў,
Над полем сонным ўзышоў;
Цішком як злыдзень цікаўся, –
Цераз ручай пераплыў,
Аж на даліну узбрыў,
Пад гушчу лесу прадраўся...
Блескам сваей твары ўсей
Кінуў ў разлогі палей,
На цушчу чорных курганаў,
На груды камней сівых, –
Пералічыў іх усіх,
Пад кожны кусьцік заглянуў;
Ці то ён штось погубляў,
Ці то чагосьці шукаў,
Сьвецючы сам сабе ў ночы,
Ці моцай скрытай лучоў
Зваў ў хараводы цянёў,
Каб чым парадаваць вочы...
Гдзесьці ў далёкай далі
Ветры парывам ўзнялісь,
Туман над рэчкай скруцілі
Ў адзін загналі безлад,
Круцячы – там, то назад,
Ў поле клубамі кацілі.
Лес шапаціў ўсё аб чымсь,
А па-над лесам, як дым,
Пара ўзнялась з верхавінаў...
Раптам раздаўся гдзесь трэск
Сухай галіны і плеск
Крыльля, і зноў сьціх, загінуў...
Ў вочы савы гдзесь сляпой
Ўбіў месяц ясны луч свой...
Ў гушчы збудзілась начніца,
Воўк у імшарах завыў.
I кроўю вочы наліў
Вылезла з дрэва куніца;
З млына над чорнай вадой
Піскучых кажаноў рой
Высыпаў – трэпле скрыдламі.
Да тонкай вольхі прынік,
Ўстаўшы са дна, вадзянік,
Ўпіўся ў русалку вачамі...
Ў вёсцы сабака завыў –
Ўчуў, што ў аўчарню забрыў
Воўк с сваей жонкай ваўчыцай...
· · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · ·
А над ўсім вокал царыць,
Ўсё пастараўшысь прыкрыць,
Ночка – цямроты царыца!...
|
|
